“Het is allemaal zo oneerlijk…”. en net daar begint jouw kracht
Er zijn van die dagen dat het gewoon allemaal te veel is. Te veel strijd. Te veel onzin. Te veel onrecht. Je geeft alles wat je in je hebt. Je probeert mild te zijn, open, liefdevol. Je laat je raken, je probeert te verbinden, je geeft je partner het voordeel van de twijfel, je doet je best voor zijn kind. Maar dan komt het weer. Een leugen van de ex. Een snijdende opmerking van het pluskind. Een rekening die ineens weer op jouw bordje ligt. Of de stilte van je partner, die het allemaal wel lijkt te pikken. En je denkt: "Het is gewoon NIET eerlijk." En dat klopt. Maar wat als dat nooit het punt was?
De val van rechtvaardigheid
Veel plusmama’s blijven hangen in het idee dat dingen toch zo oneerlijk zijn. Dat het pas kan rusten als de ex toegeeft dat ze fout zat. Als het pluskind eindelijk eens meewerkt. Als de buitenwereld jou ziet zoals je écht bent. Maar daarmee geef je je kracht weg. Want het leven is geen rechtbank, het is wél een proces. En hoe langer jij wacht tot het rechtvaardig voelt, hoe langer je vastzit.
Stop met wachten op erkenning
Erkenning is mooi. Maar als je ervan afhangt om verder te kunnen, ben je verloren. Dan leg je jouw innerlijke rust in handen van mensen die er nooit mee zullen komen. Je hoeft niet te wachten op de excuses van de ex. Niet op het begrip van het pluskind. Niet op de perfecte balans in de weekregeling. Wat jij nodig hebt, zit niet daarbuiten. Wat jij nodig hebt, zit in je eigen beslissing om niet langer te vechten tegen wat is.
Onrechtvaardigheid is geen excuus om klein te blijven
Hoe pijnlijk ook, er zit een uitnodiging in elk gevoel van onrecht. Niet om te blijven hangen in het verhaal. Wel om te voelen: Wat doet dit met mij? Maakt het me boos? Verdrietig? Klein? Welke plek in mij roept om aandacht? Dat is de enige plek waar transformatie ontstaat. Niet in het gevecht. Maar in het aanvaarden van je eigen gevoel en de verantwoordelijkheid om daarmee iets te doen.
Jij bent niet de redder
En misschien herken je dit ook: dat je het allemaal zo erg vindt voor je partner. Of voor het kind. En voor je het weet ben jij degene die alles op zich neemt. Emotioneel, praktisch, energetisch. Maar weet je? Zolang jij hen ziet als slachtoffer, ontneem je hen hun kracht. En ga jij zelf ten onder aan de druk van redder willen zijn. Zij hebben hun pad. Jij het jouwe. Vertrouw dat ook zij mogen groeien. Ook in ongemak. Ook in onrecht.
Het echte werk
Deze aflevering is geen pleidooi voor passiviteit. Wel voor échte kracht. De kracht om het leven te nemen zoals het komt, en daar jouw keuzes in te maken. Niet vanuit “wat hoort”. Maar vanuit: Wat voelt kloppend voor mij? Wat wil ik niet langer dragen? Wat leg ik terug waar het hoort? Waar neem ik opnieuw mijn plek in?
Laat het leven het leven zijn
Je hoeft het niet allemaal goed te maken. Je hoeft niet langer te wachten op het moment dat het “eerlijk” genoeg voelt om gelukkig te mogen zijn. Je mag nu kiezen om verder te gaan. Vanuit jouw kracht. Vanuit vertrouwen. Vanuit overgave aan het feit dat het leven niet rechtvaardig hoeft te zijn, om toch betekenisvol te zijn.
Voel je dit? Dan nodig ik je uit om het niet alleen te doen. Boek jouw gratis sessie. Kom zitten, praten, landen. Ik loop een eindje met je mee.