Mijn verhaal als plusmama met een plusparentale burn-out
Ik verloor mijn plek. Ik verloor mezelf. En ik vond de weg terug.
Toen ik in het leven van mijn pluskinderen stapte, voelde het bijna vanzelfsprekend dat ik hen onder mijn vleugels nam. Ik had zoveel liefde te geven. Ik wilde hen omarmen met alles wat ik in mij had: warmte, beschikbaarheid, veiligheid. Alles in mij riep: "Kom maar. Hier is ruimte voor jullie. Hier is liefde."
En eerlijk? Dat voelde in het begin ook echt zo. Mijn hart stond wijd open en zij stapten er zonder aarzelen binnen. Er was verbinding, er was vertrouwen, er was de zachte hoop dat liefde alles zou dragen. Maar liefde die niet geworteld is in eigen stevigheid, begint langzaam te buigen onder de last van verwachtingen, loyaliteiten, pijn die niet van jou is. En ik voelde het niet meteen. In het begin voelde ik alleen maar hoe natuurlijk het leek, hoe vanzelfsprekend mijn plek was.
Maar langzaam begon er iets te verschuiven. Kleine signalen. Kleine momenten waarop ik me afvroeg of ik nog wel echt gezien werd. Kleine momenten waarop ik voelde dat ik gaf, en gaf, en gaf… zonder dat ik zelf nog op adem kwam. Ik hield vast aan het idee dat als ik maar harder mijn best deed, als ik nog zachter, nog begripvoller, nog geduldiger bleef, het vanzelf zou terugstromen.
Ik weigerde te zien dat ik intussen mezelf aan het verliezen was, stukje bij beetje. Mijn eigen behoeften raakten ondergesneeuwd door alles wat ik dacht dat nodig was om de harmonie te bewaren. Mijn grenzen werden rekbaar. Mijn energie vloeide weg, tot ik op een dag nauwelijks nog wist wie ik zelf was.
Wanneer liefde opoffering wordt
Mijn liefde voor mijn pluskinderen en de vanzelfsprekendheid die daar in het begin voor mij bijhoorde, werd langzaam een opoffering. Ik gaf niet meer vanuit overvloed, maar vanuit angst om mijn plek kwijt te raken. En hoe meer ik gaf, hoe minder ik voelde dat ik stevig stond.
Tot mijn lichaam de grens trok die ik zelf niet durfde trekken. Een burn-out. Geen klassieke burn-out van werkdruk (hoewel die ook aanwezig was, temidden van een intense borstvoedingsperiode terwijl ik ook nog een peutertje had die mijn aandacht nodig had en verdiende), maar een diepe, rauwe uitputting die geworteld zat in mijn rol als plusmama. In het stille gevecht om gezien te worden. In het verlangen om iedereen gelukkig te maken, behalve mezelf.
Die burn-out voelde als een breuk. Alles waarvan ik dacht dat het mij droeg – mijn liefde, mijn rol, mijn verbindingen – viel weg. Ik voelde me leeg, onzichtbaar, verloren. Maar wat toen nog aanvoelde als falen, bleek later de uitnodiging te zijn waar ik nooit zelf ja tegen had durven zeggen. De uitnodiging om naar binnen te keren. Om mezelf terug te vinden, niet als de plusmama, niet als de bemiddelaar, niet als de eeuwige gever, maar als Greet die onder dat allemaal zat. Wie dat dan was, daar heb ik nog jaren voor nodig gehad om te ontdekken.
De reis naar binnen
Ik begon te beseffen dat ik niemand kon redden door mezelf op te offeren. Dat liefde pas werkelijk krachtig is wanneer ze ook liefde is voor mezelf. Ik begon te oefenen in het terugvinden van mijn eigen energie. In het stellen van grenzen, als een liefdevolle bescherming van wat voor mij essentieel is. In het leren voelen: wat is van mij, en wat niet? In het loslaten van het idee dat ik moest voldoen aan het beeld dat anderen misschien van mij hadden. En vooral: in het loslaten van het idee dat ik hun liefde, hun waardering, hun erkenning nodig had om mijzelf compleet te voelen.
Want niet alleen was ik plusmama, ik had ook twee kleine meisjes die met bewonderende oogjes naar hun voorbeeld als vrouw opkeken, letterlijk en figuurlijk. Ik voelde in elke vezel van mijn lijf hoe belangrijk het was dat ik hier een versie van mezelf neerzette waar mijn dochters later trots op zouden kunnen zijn dat dit de inspiratiebron was waarmee zij zich hadden kunnen voeden. En ja, hier hoorde ook bij dat ik het soms niet wist, dat het soms lastig was en dat ik soms in tranen zat. Maar dat slachtofferschap, dat patroon was voor mij ab-so-lu-te noodzaak om te doorbreken.
Vertrouwen. Eigenaarschap. Overgave. Die drie woorden zijn sindsdien mijn anker geworden. Vertrouwen dat ik altijd daar ben waar ik moet zijn. Vertrouwen dat ik goed genoeg ben, precies zoals ik ben. Eigenaarschap om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen energie, mijn eigen keuzes, mijn eigen geluk. Niet meer wachten op toestemming van de ander om gelukkig te mogen zijn. Niet meer vechten tegen omstandigheden die ik niet kan veranderen. En uiteindelijk: overgave. De actieve keuze om niet meer te vechten tegen het leven zoals het zich aandient. Niet uit passiviteit, maar uit diepe kracht en aanvaarding.
Voor elke plusmama die zichzelf even kwijt is
Ik deel mijn verhaal niet omdat ik de wonden wil openleggen. Ik deel het omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Omdat ik weet hoeveel plusmama’s onderweg zichzelf verliezen, terwijl ze met de beste bedoelingen het gezin proberen te dragen. Omdat ik weet hoe dun de grens is tussen geven vanuit liefde en geven vanuit angst. En vooral omdat ik weet dat het anders kan. Niet naar hoe het ooit was, maar naar wie je werkelijk bent, dieper, sterker en echter dan ooit tevoren.
Je hoeft jezelf niet kwijt te raken om liefde te geven. Je hoeft je niet kleiner te maken om harmonie te bewaren. Je hoeft niet te verdwijnen in de dynamiek van loyaliteiten die niet van jou zijn. Jij mag kiezen voor jezelf. Jij mag jouw plek innemen, voluit, zonder schuld, zonder excuus. En als je voelt dat je ergens onderweg jezelf bent verloren, weet dan: het is nooit te laat om terug te keren. Terug naar jezelf. Terug naar jouw eigen zachte kracht.
Voor het hele verhaal verwijs ik je graag naar de podcastaflevering op
Wil je samen eens kijken naar jouw verhaal?
In een gratis Soulfully Plus sessie verkennen we samen waar jij jezelf bent kwijtgeraakt, en hoe jij weer jouw plek kunt innemen — zacht, krachtig en helemaal trouw aan jezelf.
Je bent welkom, precies zoals je bent.
Klik hier om je gratis sessie te boeken.
Liefs,
Greet