Het vraagt moed om in zo’n situatie bij onszelf te blijven. Mag ik kiezen voor de noden van ons gezin, zonder me schuldig te voelen naar haar toe? Mag ik benoemen wat voor ons werkbaar is — in reistijden, in verblijf, in financiën? Mag ik ook aangeven dat we als gezin behoefte hebben aan momenten voor ons viertjes, en dat ik zelf ook ademruimte nodig heb tijdens de vakantie?